Embedded Files
صدا کن مرا
Sweet is your voice
Sweet is the foliage of the strange plant
Grown in the farthest edge of sorrow
Within the space of this silent age
Lonelier am I than the test of a song
Within the scope of the alley’s conception
Come, let me tell you how vast is my loneliness?
My loneliness didn’t predict this ambush of your stature
And this is the characteristic of love
Nobody is here
Come, let us steal life and then
Divide it between two meetings
Together let us pore
The morning of the state of a pebble
Quick, let us see things
The dials of a the fountain clock turns time into dust
Come, melt lake a word in a line of my silence
Come, melt the bright weight of love in my palms
Make me warm
(And once upon Kashan’s plain the sky grow clouded
And a shower fell
And chilled men, then behind a rock
The hearth of anemone warmed me)
In the these dark lanes
I fear the company of doubt and match
I fear this concrete-like century
Come, let us not fear towns whose dark soil
Is pasture to bulldozers?
Open me like a door to the falloff a simple pear in this age of steel’s birth
Lay me seep under a branch away this metal clattering night
When the miner of the dawn arrives
Call me and I will awake,
At the blossoming of the jasmine
From behind your fingers
And then
Tell me of bombs that fell while I slept
And cheeks that grow wet with tears
Of the many ducks that flow over the sea
The fatal moment when armored cars
Rolled over childhood dreams
To what sense of comfort do you tie the yellow string of canary?
Of the innocent cargoes imported from distance into ports
What science discovered the positive music powder’s smell?
And the perception that oozed out of an unknown taste of bread
In the mouth of prophecy
Then I
Like a faith warmed by the tropic sun
Will lay you on the threshold of an orchard
Will lay you on the threshold of an orchard
صدای تو خوب است
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید
در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است.
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی.
و خاصیت عشق این است.
کسی نیست،
بیا زندگی را بدزدیم، آن وقت
میان دو دیدار قسمت کنیم.
بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم.
بیا زودتر چیزها را ببینیم.
ببین، عقربک‌های فواره در صفحه ساعت حوض
زمان را به گردی بدل می‌کنند.
بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی‌ام.
بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را.
مرا گرم کن
(و یک‌بار هم در بیابان کاشان هوا ابر شد
و باران تندی گرفت
و سردم شد، آن وقت در پشت یک سنگ،
اجاق شقایق مرا گرم کرد.)
در این کوچه‌هایی که تاریک هستند
من از حاصل ضرب تردید و کبریت می‌ترسم.
من از سطح سیمانی قرن می‌ترسم.
بیا تا نترسم من از شهرهایی که خاک سیاشان چراگاه جرثقیل است.
مرا باز کن مثل یک در به روی هبوط گلابی در این عصر معراج پولاد.
مرا خواب کن زیر یک شاخه دور از شب اصطکاک فلزات.
اگر کاشف معدن صبح آمد، صدا کن مرا.
و من، در طلوع گل یاسی از پشت انگشت‌های تو، بیدار خواهم شد.
و آن وقت
حکایت کن از بمب‌هایی که من خواب بودم، و افتاد.
حکایت کن از گونه‌هایی که من خواب بودم، و تر شد.
بگو چند مرغابی از روی دریا پریدند.
در آن گیروداری که چرخ زره پوش از روی رویای کودک گذر داشت
قناری نخ زرد آواز خود را به پای چه احساس آسایشی بست.
بگو در بنادر چه اجناس معصومی از راه وارد شد.
چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد.
چه ادراکی از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید.
و آن وقت من، مثل ایمانی از تابش “استوا” گرم،
تو را در سرآغاز یک باغ خواهم نشانید.
تو را در سرآغاز یک باغ خواهم نشانید
از سبز به سبز
From Green To Green
In this darkness
I am thinking of a bright lamb
To come and graze the grass of my weariness.
In this darkness
I perceive the wet extension of my arms
In the rain
Which wetted the Primal Prayers of Man.
In this darkness
I open the gate to ancient grass,
To the golden colours which we saw on the walls of myths.
In this darkness
I saw roots
And for the new-blown bush of death I defined water.
از سبز به سبز
من در این تاریکی
فکر یک بره ی روشن هستم
که بیاید علف خستگی ام را بچرد.
من در این تاریکی
امتداد تر بازوهایم را
زیر بارانی می بینم
که دعاهای نخستین بشر را تر کرد.
من در این تاریکی
در گشودم به چمن های قدیم.
به طلایی هایی، که به دیوار اساطیر تماشا کردیم.
من در این تاریکی
ریشه ها را دیدم.
و برای بته ی نورس مرگ، آب را معنی کردم.
آفتابی
Sunshine
The sound of water is heard. What are they washing in the River of Solitude?
Robe of Moments is clean.
Decembering sun
Echo of snow, threads of glance, and rain of time.
Freshness lies on the bricks, on the bones of daylight.
What do we wish for?
The steam of Season hovers round our words.
The mouth is the Flowerbed of Mind.
Some journeys dream of you in their alleyways.
In faraway villages, fowls congratulate each other on your presence.
I wonder why people do not know
Nasturtium is not accidental
And the yesterday’s rivers shine in today’s wagtail.
Why don’t people know
It is cold in impossible flowers?
آفتابی
صدای آب می آید. مگر در نهر تنهایی چه می شویند؟
لباس لحظه ها پاک است.
میان آفتاب هشتم دی ماه
طنین برف، نخ های تماشا، چکه های وقت.
طراوت روی آجرهاست، روی استخوان روز.
چه می خواهیم؟
بخار فصل گرد واژه های ماست.
دهان گلخانه ی فکر است.
سفرهایی تو را در کوچه هاشان خواب می بینند.
تو را در قریه های دور مرغانی به هم تبریک می گویند.
چرا مردم نمی دانند.
که لادن اتفاقی نیست.
نمی دانند در چشمان دم جنبانک امروز برق آب های شط دیروز است؟
چرا مردم نمی دانند
که در گل های ناممکن هوا سرد است؟
ورق روشن وقت
The Bright Leaf Of Time
The rushing light shook the windows.
Morning fell, the Sun rose.
We drank tea on the Meadow of the Table.
At nine, the sky clouded over, the fences became wet.
My little moments lay hidden beneath the nasturtiums.
Raindrops gave birth to a doll.
The clouds vanished.
A clear sky, a sparrow, a flight.
“Where are my foes?”
I thought:
“Cranesbills will thaw cruelty.”
I opened the door, a piece of sky fell into my glass.
I drank water with the sky.
My little moments saw silver dreams.
I opened my book under the Invisible Ceiling of Time.
It was midday.
The scent of bread journeyed from the sunshine of the sofreh to the perception!
My hands floated in the Innate Colours of Being.
I was peeling an orange.
The town was reflected in the mirror.
Where are my friends?
May they have orange days!
Beyond the window, there is plenty of night.
In my room was an echo of my finger’s touch with heights.
From my room came the sound of decreasing measures.
My little moments thought of distant stars.
Sleep built things in my eyes.
An open space, dewy sands, footprints of Friend…
ورق روشن وقت
از هجوم روشنایی شیشه های در تکان می خورد.
صبح شد، آفتاب آمد.
چای را خوردیم روی سبزه زار میز.
ساعت نه ابر آمد، نرده ها تر شد.
لحظه های کوچک من زیر لادن ها نهان بودند.
یک عروسک پشت باران بود.
ابرها رفتند.
یک هوای صاف، یک گنجشک، یک پرواز.
دشمنان من کجا هستند؟
فکر می کردم
“در حضور شمعدانی ها شقاوت آب خواهد شد.”
در گشودم: قسمتی از آسمان افتاد در لیوان آب من.
آب را با آسمان خوردم.
لحظه های کوچک من خواب های نقره می دیدند.
من کتابم را گشودم زیر سقف ناپدید وقت.
نیمروز آمد.
بوی نان از آفتاب سفره تا ادارکات جسم گل سفر می کرد.
مرتع ادراک خرم بود.
دست من در رنگ های فطری بودن شناور شد:
پرتقالی پوست می کندم.
شهر در آیینه پیدا بود.
دوستان من کجا هستند؟
روزهاشان پرتقالی باد!
پشت شیشه تا بخواهی شب.
در اتاق من طنینی بود از برخورد انگشتان من با اوج،
در اتاق من صدای کاهش مقیاس می آمد.
لحظه های کوچک من تا ستاره ها فکر می کردند.
خواب روی چشم هایم چیزهایی را بنا می کرد:
یک فضای باز، شن های ترنم، جای پای دوست…
پرهای زمزمه
The Murmuring Feathers
The snow has not yet thawed.
The reverse lotuses of umbrellas have not yet closed.
Trees are not yet perfect.
Beneath the snow, the paper’s desire to float in the wind.
The wet sight in the insect’s eyes
And the rise of a frog’s head out of the Horizon of Life’s Perception.
Our trays are not yet filled with words about samosa and the New Year’s Eva.
In a climate where the growth of a stalk makes no echo
Nor can the chant of a feather be heard from within a chink in the snow’s verse
I hunger for murmur.
The fowl has not yet croaked on the delirious fence of March.
What shall I do then
I who hunger for murmur
In the barest chantless season of the year?
I had better rise
Pick my brush
And paint a fowl on the Canvas of my solitude.
پرهای زمزمه
مانده تا برف زمین آب شود.
مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونه ی چتر.
ناتمام است درخت.
زیر برف است تمنای شنا کردن کاغذ در باد.
و فروغ تر چشم حشرات
و طلوع سر غوک از افق درک حیات.
مانده تا سینی ما پُر شود از صحبت سنبوسه و عید.
در هوایی که نه افزایش یک ساقه طنینی دارد
و نه آواز پَری می رسد از روزنه منظومه ی برف
تشنه ی زمزمه ام.
مانده تا مرغ سر چینه ی هذیانی اسفند صدا بردارد.
پس چه باید بکنم،
من که در لخت ترین موسم بی چهچه سال
تشنه ی زمزمه ام؟
بهتر آن است که برخیزم
رنگ را بردارم
روی تنهایی خود نقشه ی مرغی بکشم.
شب تنهایی خوب
The Fine Night Of Solitude
Listen! The remotest bird is warbling.
Night is fluent, pure and open.
The cranesbills
And the most sonorous bough listen to the moon.
The stairs in front of the building
The door holding a lantern
And the breeze galore.
Listen! The road is calling you from afar.
Your eyes are not the Decoration of Darkness.
Shake your eyelids, put on your shoes and come along.
And come where the plume of the moon warns your finger
Where Time sits with you on a cold
And the nocturnal psalters absorb your limbs like a ballad.
There lives a hermit who will say onto you:
“The best is to attain an eye wet with the incident of love.”
شب تنهایی خوب
گوش کن! دورترین مرغ جهان می خواند.
شب سلیس است، و یکدست، و باز.
شمعدانی ها
و صدادارترین شاخه ی فصل، ماه را می شنوند.
پلکان، جلو ساختمان،
در فانوس به دست
و در اسراف نسیم.
گوش کن! جاده صدا می زند از دور قدم های تو را.
چشم تو زینت تاریکی نیست.
پلک ها را بتکان! کفش به پا کن! و بیا!
و بیا تا جایی، که پَرِ ماه به انگشت تو هشدار دهد.
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو.
و مزامیر شب اندام تو را، مثل یک قطعه ی آواز به خود جذب کنند.
پارسایی است در آن جا که تو را خواهد گفت:
“بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه ی عشق تر است.”
صدای دیدار
The Soud Of Visit
Basket in hand I made for the fruit market. It was morning.
Fruits were singing. Fruits were singing in the sun.
On the trays, life was dreaming of eternal surfaces on the Perfection of Skins.
Anxiety of orchards glittered in the shadow of each fruit.
Some unknown thing floated in the shining of quinces.
Each pomegranate extended its colour to the land of the pious.
Alas, the vision of fellow citizens
Was a tangent on the flourishing surface of oranges.
I went back home.
“Have you bought any fruits?” Mother asked.
How can this basket hold fruits of infinity?
I asked you to buy a kilo of fine pomegranates.
I tried a pomegranate,
It brimmed over this basket.
What about the quinces? And lunch…?
At noon the image of the quince reflected in mirrors stretched to the far edge of life.
صدای دیدار
با سبد رفتم به میدان، صبحگاهی بود.
میوه ها آواز می خواندند. میوه ها در آفتاب آواز می خواندند.
در طبق ها، زندگی روی کمال پوست ها خواب سطوح جاودان می دید.
اضطراب باغ ها در سایه ی هر میوه روشن بود.
گاه مجهولی میان تابش بِه ها شنا می کرد.
هر اناری رنگ خود را تا زمین پارسایان گسترش می داد.
بینش همشهریان، افسوس،
بر محیط رونق نارنج ها خط مماسی بود.
من به خانه بازگشتم. مادرم پرسید:
میوه از میدان خریدی هیچ؟
میوه های بی نهایت را کجا می شد میان این سبد جا داد؟
گفتم از میدان بخر یک من انار خوب.
امتحان کردم اناری را
انبساطش از کنار این سبد سر رفت.
بِه چه شد؟ آخر خوراک ظهر…؟
ظهر از آینه ها تصویر بِه تا دوردست زندگی می رفت.
جنبش واژه ی زیست
The Animate Word Of Life
Behind the pinery, the snow.
The snow, a swarm of crows.
The road means nostalgia.
The wind, the song, the traveller and a slight inclination to sleep.
The ivy’s crest, the arrival, and the yard.
I, and nostalgia, and this wet glass.
I write, and the space.
I write, and two walls, and a few sparrows.
Someone is grieving.
Someone is weaving.
Someone is counting.
Someone is singing.
Life means: a starling flew away.
What made you gloomy?
Consolations are not few. For instance, this sun,
Tomorrow’s babes, last week’s pigeon.
Someone died last night.
And wheat bread is still fine.
And water is still pouring down. Horses are drinking.
Drops are falling.
Snow weighs on the Shoulders of Silence.
And Time on the Spine of the Lilac.
جنبش واژه ی زیست
پشت کاجستان، برف.
برف، یک دسته کلاغ.
جاده یعنی غربت.
باد، آواز، مسافر، و کمی میل به خواب.
شاخ پیچک، و رسیدن و حیاط.
من و دلتنگ، و این شیشه ی خیس.
می نویسم، و فضا.
می نویسم، و دو دیوار، و چندین گنجشک.
یک نفر دلتنگ است.
یک نفر می بافد.
یک نفر می شمرد.
یک نفر می خواند.
زندگی یعنی: یک سار پرید.
از چه دلتنگ شدی؟
دلخوشی ها کم نیست: مثلا این خورشید:
کودک پس فردا، کفتر آن هفته.
یک نفر دیشب مُرد.
و هنوز نان گندم خوب است.
و هنوز آب می ریزد پایین، اسب ها می نوشند.
قطره ها در جریان،
برف بر دوش سکوت.
و زمان روی ستون فقرات گل یاس.
Google Sites
Report abuse